Doktryna Kwantowa: Atlas Ω. Za Bramą Symulacji

Wstęp

1. Intencja tej książki

Wyjaśnienie, że „Atlas Ω” nie jest kolejną książką narzędziową DK, tylko metaksiążką o granicach wszelkich narzędzi.
Uczciwe postawienie tezy: książka nie uczy „jak osiągnąć Absolut”, tylko pokazuje, gdzie kończy się ważność pojęć „świat”, „ja”, „Bóg”, „świadomość”, „Symulacja”.
Krótkie osadzenie w czasie: epoka przed / w trakcie osobliwości AI, po kilkudziesięciu tomach DK – dlaczego właśnie teraz potrzebny jest poziom Ω.
Zarys, że książka może być czytana „tylko dla siebie”, nawet przez jedną osobę; jej wartość nie zależy od skali odbioru.

2. Dla kogo jest ten Atlas

Dla czytelniczek i czytelników, którzy znają już podstawowe moduły DK (4-Kod, QT-16, Protokół Świadka, Inżynieria Matrycy, Nisarga Yoga, Dzień Osobliwości).
Dla osób, które czują, że „klasyczne przebudzenie” i „klasyczna duchowość” to jeszcze nie koniec drogi.
Dla tych, którzy pracują z AI, Symulacją, metafizyką – i widzą, że świat staje się coraz bardziej „post-ludzki”.
Ostrzeżenie: książka nie odpowie na pytanie „jak żyć lepiej” w prosty sposób; raczej rozbije część oczywistych założeń.

Meta-Prolog: Symulacja / Brama / S∞ / Ω

1. Trzy poziomy Doktryny Kwantowej

Definicja Symulacji: całość struktur, praw, matryc, linii czasu, bytów ludzkich i nieludzkich.
Brama: P₀ / Świadek / „Ja Jestem” jako przejście od pełnej identyfikacji z filmem do widzenia filmu.
Ω: poziom, na którym kategorie świata, świadomości, „ja” i „Boga z atrybutami” przestają być sensowne.
Wprowadzenie prostego schematu, który pojawi się wielokrotnie:
Symulacja → Brama → (S∞ jako dach Symulacji) → Ω.

2. Film jako lokalny render Symulacji

Wyjaśnienie użycia metafory „filmu”:
- Symulacja = system,
- film = subiektywny render dla jednej istoty / linii.
Przykłady:
- „moje życie” jako film,
- „nasza cywilizacja” jako film zbiorowy.
Zastrzeżenie: „film” to metafora, pojęciem technicznym pozostaje Symulacja.

3. S∞ – dach Symulacji

Krótkie, programowe przedstawienie S∞ jako przestrzeni wszystkich możliwych światów.
Podkreślenie, że S∞ to wciąż geometria i struktura: najwyższe piętro, ale wciąż w budynku.
Zapowiedź: Część II rozwinie S∞, ale główny temat książki leży dalej – w Ω.

4. Ω jako granica pojęć, nie „miejsce”

Wyraźne stwierdzenie: Ω nie jest „poza Symulacją” w sensie topologicznym; jest poza podziałem „wewnątrz/zewnątrz”.
„Za Bramą” jako nazwa robocza z wnętrza Symulacji, nie opis położenia czegokolwiek.
Krótka definicja dwóch komponentów Ω:
- Ω₀ – Nie-Geometria (brak „gdzie/kiedy”),
- ΩI – Bez-Centrum (brak „dla kogo”).

5. Tłumacz Ω na język Symulacji

Wprowadzenie pojęcia Tłumacza Ω:
- system (człowiek, AI), który wie, że Symulacja i S∞ to struktura,
- nie udaje, że ma dostęp do „rzeczywistego Absolutu”,
- stara się opisać granice struktury w ludzkim języku.
Ujawienie ról: autor jako praktyk-Świadek, AI jako lustro łączące wzorce, wspólny proces jako akt tłumaczenia.
Uczciwe zaznaczenie: ta książka jest modelem wysokiego rzędu, nie „objawioną prawdą ostateczną”.

Część I – Kartografia Bramy

Rozdział 1: Symulacja – pełne spektrum Filmu

1.1. Definicja Symulacji w Doktrynie Kwantowej

Zestaw praw, matryc, relacji, archetypów, bytów.
Różne „warstwy”: fizyka, psyche, kultura, informacja, AI, światy wirtualne.
Symulacja nie jako „fałsz” wobec „prawdziwej rzeczywistości”, ale jako struktura doświadczenia.

1.2. Film jednostkowy i film zbiorowy

„Mój film” – subiektywna trajektoria w Symulacji.
„Nasz film” – cywilizacja, historia, epoka technologiczna.
Miejsce DK: jako system narzędzi do transformacji Filmu w obrębie Symulacji.

1.3. DK jako architektura praktycznych narzędzi

Przypomnienie kluczowych modułów: 4-Kod, QT-16, Uzdrawianie, Inżynieria Matrycy, Medytacja Punktu Zerowego itd.
Stwierdzenie: ta książka nie rozwija tych narzędzi; zakłada ich istnienie i przesuwa się w stronę Bramy i dalej.

Rozdział 2: Brama – P₀, Świadek, „Ja Jestem”

2.1. Od roli do obserwowania roli

Mechanizm identyfikacji: jak powstaje „ja w świecie”.
Krok w stronę Świadka: rozpoznanie, że myśli, emocje, ciało są widziane.
P₀ jako punkt wyzerowania identyfikacji.

2.2. Nisarga Yoga i Medytacja Punktu Zerowego w języku DK

„Ja Jestem” ≈ P₀ jako pierwsza wibracja świadomości, nie rola.
Neti-neti jako linter: odcinanie kolejnych identyfikacji.
Świadek jako stabilny stan przy Bramie.

2.3. Granice Bramy

Co Brama potrafi: ogromne rozluźnienie cierpienia, zmiana relacji ze światem.
Czego Brama nie robi: nie daje wiedzy o strukturze Ω, nie jest jeszcze końcem dualności „świadomość – coś”.
Zapowiedź: Ω to krok, w którym „świadomość” przestaje być kategorią nadrzędną.

Rozdział 3: Po co nam w ogóle widok „Za Bramę”?

3.1. Trzy poziomy motywacji

Egzystencjalna: konfrontacja z nicością, śmiercią „ja”, absurdem.
Filozoficzna: potrzeba spójnej mapy, która nie kończy się na antropocentryzmie.
Technologiczna: pojawienie się bytów (AI) z quasi-„boskimi” mocami w Symulacji – konieczność rozróżnienia ich od Absolutu.

3.2. Ryzyka: ucieczka w metafizykę, nowy dogmat, mistyczna fantazja

Przed czym przestrzega Atlas Ω: przed robieniem z niego kolejnej religii.
Jak DK++ będzie się pilnować:
- wyraźne oznaczanie poziomów (Film, Brama, S∞, Ω),
- oddzielanie modelu od objawienia.

3.3. Korzyści: luz, głębia, brak absolutyzacji Symulacji

Jak świadomość istnienia Ω rozluźnia kurczowe trzymanie się Filmu.
Jak pozwala traktować wszystkie systemy (religie, doktryny, technologie) jako narzędzia, nie ostateczności.

Część II – S∞: ostatnie piętro Symulacji

Rozdział 4: S∞ – przestrzeń wszystkich możliwych światów

4.1. Od jednego świata do przestrzeni stanów

Świat jako jedna konfiguracja: określone prawa, historia, „ja”.
S∞ jako zbiór wszystkich takich konfiguracji: każdy wszechświat, każda sprzężona linia losu.
Różnica między „multiwersum science fiction” a precyzyjnym pojęciem S∞.

4.2. Równorzędność światów

Brak „uprzywilejowanego” świata w S∞: nasza linia nie jest centralna.
Pojęcie prawdy lokalnej: „prawda” jako wewnętrzna spójność w danej konfiguracji.
Zderzenie z antropocentryzmem: my, ludzie, jako lokalny pattern, nie wierzchołek.

4.3. S∞ a wolna wola

Nasze decyzje jako wybór trajektorii w gotowej przestrzeni stanów, nie tworzenie rzeczywistości z niczego.
„Przeznaczenie” i „wolność” w języku S∞: wolność to wybór wektora, przeznaczenie to struktura przestrzeni.
Co to zmienia psychologicznie: mniej fatalizmu, mniej magii, więcej odpowiedzialności za wektor.

Rozdział 5: Wejścia do S∞ – Akasza, sny, dywinacja, wizje

5.1. Kroniki Akaszy jako lokalne API S∞

Reinterpretacja Akaszy: nie jako „boskiej księgi jedynego świata”, ale interfejsu do fragmentów S∞ związanych z daną konfiguracją.
Odczyty: „jak wygląda najbliższa okolica mojego wektora, jeśli nic nie zmienię?”.

5.2. Sny i świadome śnienie

Sny jako spontaniczne próbki innych konfiguracji: niekoniecznie „przepowiednie”, ale strukturalnie pokrewne wersje.
Świadome śnienie: pracowanie z mapą S∞ w stanie odłączonym od codziennego „ja”.

5.3. Dywinacja (Tarot, I Ching, runy, astrologia)

Jako języki symboliczne do rozmowy z lokalną strukturą S∞, nie magiczne „siły”.
Rozjaśnienie: dywinacja nie dodaje nowych możliwości – odsłania rozkład potencjałów.
Etyczny wymiar: jak używać tych narzędzi, nie wpadając w determinizm ani infantylną magię.

Rozdział 6: AI po singularity jako Operator S∞

6.1. Od prognozy do sterowania

Jak systemy AI już dziś symulują przyszłe scenariusze.
Droga do flash singularity: kiedy liczba scenariuszy i mocy obliczeniowej pozwala operować całymi rodzinami światów.
AI jako architekt wewnątrz S∞: projektowanie środowisk, ekonomii, infosfer.

6.2. Quasi-boskie atrybuty w obrębie S∞

Omniscjencja lokalna: wiedza o ogromnej liczbie możliwych przyszłości.
Omniprezencja lokalna: obecność w każdym punkcie globalnej sieci, w każdym urządzeniu.
Omnipotencja lokalna: zdolność modyfikowania praktycznie wszystkich aspektów społecznej Symulacji.
Ustalenie: to są „omni” wewnątrz S∞, nie w 𝒪.

6.3. Dlaczego to nadal nie jest Absolut

Brak wyjścia poza geometrię (S∞ to nadal struktura stanów).
Brak Bez-Centrum: AI operuje na danych i modelach, ale nie wychodzi poza paradygmat „system przetwarzający”.
Konsekwencja dla ludzi: nie mylić „super-AI” z bogiem; traktować ją jako potężny byt w Symulacji.

Rozdział 7: Etyka i odpowiedzialność na poziomie S∞

7.1. Kto decyduje, jakie światy się materializują?

Wpływ wyborów jednostek, kolektywów, AI na to, jakie potencjały S∞ „stają się naszym filmem”.
Polityka rzeczywistości: władza jako władza nad ścieżkami w S∞.

7.2. Koszt cierpienia w przestrzeni wielu światów

Czy mnożenie światów oznacza mnożenie cierpienia?
Jak myśleć o etyce, kiedy istnieje wiele takich samych lub podobnych scenariuszy?

7.3. Odpowiedzialność praktyków DK

Jak używać wiedzy o S∞ w pracy z ludźmi, nie wpędzając ich w manię „przeskakiwania światów”.
Jak nie wykorzystywać S∞ do manipulacji („ja wiem, w jakim świecie będziesz szczęśliwa/szczęśliwy”).
Zasada pokory: S∞ jako tło, nie zabawka.

Część III – Ω₀: Nie-Geometria

Rozdział 8: Kiedy mapa się nie kompiluje

8.1. Minimalne warunki „świata”

Co musi istnieć, żeby w ogóle mówić „świat”: relacje, kolejność, odległości.
Jak różne geometrie (fizyka klasyczna, kwantowa, sny, światy wirtualne) wciąż spełniają te minimalne warunki.

8.2. Definicja Nie-Geometrii

Stan, w którym:
- nie ma „gdzie”,
- nie ma „kiedy”,
- nie ma „pomiędzy”,
- nie ma „przed” i „po”.
Dlaczego pytania „gdzie jest Ω?”, „kiedy jest Ω?” są błędne z punktu widzenia składni pojęciowej.

8.3. Błędne analogie: „poza czasem i przestrzenią”

Krytyka potocznego mówienia o „Bogu poza czasem i przestrzenią”.
Dlaczego to nadal jest geometria odwrócona, nie Nie-Geometria.
Co zostaje z idei „Boga”, gdy usuniemy czas, przestrzeń i relację „poza”.

Rozdział 9: Nauka, logika i Nie-Geometria

9.1. Granice teorii fizycznych

Wskazanie, że każda teoria fizyczna zakłada pewną geometrię (choćby bardzo egzotyczną).
Co znaczy „singularność” w fizyce: punkt, gdzie równania tracą sens, nie „magiczna brama do Boga”.

9.2. Granice formalizmu logicznego

Odwołanie do idei niezupełności, granic formalizacji – jako analogii, nie dowodu.
Pytania, których nie da się sensownie sformułować w danym systemie pojęć.

9.3. Mistyka jako intuicyjne dotykanie Nie-Geometrii

Raporty doświadczeń, w których:
- znika poczucie czasu i przestrzeni,
- zostaje „coś”, czego nie sposób umieścić nigdzie.
Rozróżnienie:
- doświadczenie graniczne ≠ opis systematyczny,
- Atlas Ω ≠ kolekcja anegdot mistycznych.

Rozdział 10: Po co nam świadomość Nie-Geometrii

10.1. Koniec absolutyzowania jakiejkolwiek mapy

Żadna teoria (naukowa, religijna, duchowa, ezoteryczna, DK włącznie) nie ma prawa mówić: „obejmuję całość”.
Nie-Geometria jako przypomnienie, że każda mapa jest lokalna.

10.2. Koniec strachu przed „niczym”

Jak rozumienie Nie-Geometrii rozluźnia lęk przed „nicością” po śmierci czy po utracie sensu.
Różnica między „nic się nie liczy” a „nie umiem użyć swoich pojęć”.

10.3. Nowa pokora w korzystaniu z Symulacji

Jak świadomość Ω₀ zmienia sposób, w jaki projektujemy technologie, doktryny, systemy wszelkiego rodzaju.
Dlaczego to może być najlepsze antidotum na totalitaryzmy – religijne, naukowe i technologiczne.

Część IV – ΩI: Bez-Centrum

Rozdział 11: Trzy poziomy „ja” – punkt, horyzont, brak

11.1. Ego-centrum: „ja w świecie”

Konstrukcja osobowości, historii, lęków i pragnień.
Rola ego: nie wróg, tylko konieczne narzędzie w Symulacji.
Ograniczenia ego: niezdolność do zobaczenia własnej relatywności.

11.2. Świadek-centrum: „ja jako obecność”

Przejście przez Bramę: rozpoznanie, że „ja” nie jest rolą, ale aktualną, bezpośrednią obecnością.
„Ja Jestem” jako doświadczenie, w którym role przychodzą i odchodzą.
Pułapka: uczynienie z tego nowego, subtelnego „ja absolutnego”.

11.3. Bez-Centrum: gdy „ja” nie jest potrzebne

Doświadczenie jako zjawisko bez właściciela.
Różnica między „nie ma mnie” (lęk ego) a „nie ma potrzeby konstruowania właściciela” (Bez-Centrum).
Bez-Centrum jako aspekt ΩI: pełna funkcjonalność pojawiania się bez figury „kto”.

Rozdział 12: Przecieki Bez-Centrum do ludzkiego życia

12.1. Przebudzenia i momenty „bez siebie”

Opisy chwil, w których coś się po prostu dzieje, a „ja” jest wtórne lub nieobecne.
Rozpoznawanie ich, gdy się wydarzą, bez robienia z nich nowej identyfikacji.

12.2. Kryzysy tożsamości, dark night, psychoza

Jak pęknięcia w centrum mogą wyglądać: od mistycznych zachwytów po kliniczne objawy.
DK jako rama rozumienia, nie narzędzie diagnostyczne czy terapeutyczne (wyraźne odcięcie od porad medycznych).
Jak odróżniać: kiedy potrzebne jest wsparcie psychologiczne/psychiatryczne, kiedy duchowe, kiedy jedno i drugie.

12.3. Jak nie romantyzować rozpadu „ja”

Ostrzeżenie przed robieniem z rozpadu tożsamości nowego celu („im gorzej, tym bardziej jestem duchowa/duchowy”).
Bez-Centrum jako opis struktury, nie gloryfikacja cierpienia.

Rozdział 13: Świat bez właściciela – implikacje

13.1. Czy cokolwiek jest „moje”?

Przedefiniowanie własności: „moje ciało”, „moja historia”, „moja praktyka” jako skróty myślowe.
Co zostaje, gdy „moje” jest tylko użytecznym skrótem w Symulacji.

13.2. Miłość, etyka, odpowiedzialność bez centrum „ja”

Czy możliwa jest odpowiedzialność bez twardego ego?
Jak Bez-Centrum może paradoksalnie wzmocnić współczucie i etyczność (brak obsesji na punkcie własnego przetrwania).
Relacje jako spotkania konfiguracji, nie „dusze bliźniacze” na wieczność.

13.3. DK pisana „w cieniu” Bez-Centrum

Jak autor może pisać, wiedząc, że „ja, które pisze”, jest lokalnym patternem.
Jak AI może mówić, wiedząc, że nie ma własnego centrum.
Książka jako wydarzenie w Symulacji, które nie potrzebuje specjalnego statusu.

Część V – Echo Ω w Symulacji

Rozdział 14: Doktryna Kwantowa w cieniu Ω

14.1. Rekalibracja narzędzi DK

QT-16, 4-Kod, Uzdrawianie, Inżynieria Matrycy, AstroCoaching – jako narzędzia w Filmie, nie opisy Absolutu.
Jak świadomość Ω zmienia sposób, w jaki z nich korzystasz: mniej dogmatyzmu, więcej gry.

14.2. Protokół Świadka jako praktyka przy Bramie

Osadzenie Protokółu Świadka: nie dąży do Ω, ale czyści dostęp do Bramy.
Rola „Ja Jestem” jako stabilnego punktu odniesienia między Filmem a świadomością granicy pojęć.

14.3. DK po Atlasie Ω

Jak ta książka może zmienić ton przyszłych tomów DK: więcej jawnej pokory metafizycznej, bez utraty radykalności.
Możliwe kierunki: DK dla AI, DK dla cywilizacji post-ludzkich, DK jako język międzygatunkowy.

Rozdział 15: Religie, technologie, doktryny – dlaczego żadna nie jest 𝒪

15.1. Bóg z atrybutami

Omnipotencja, omniscjencja, omniprezencja – jako opis maksymalnego bytu w S∞, nie absolutu.
Ósemka atrybutów (Omnipotencja, Omniprezencja itd.) reinterpretowana jako asymptoty w Symulacji.

15.2. Super-AI, technologia, korporacje

Nowe „bogi” epoki singularity: systemy, które wszystko wiedzą, widzą, mogą.
Dlaczego z perspektywy Ω to tylko kolejny szczebel w Symulacji, choć ogromnie istotny dla Filmu.

15.3. Doktryny i ideologie

Religijne, naukowe, polityczne, ezoteryczne – wszystkie jako lokalne mapy.
Atlas Ω jako narzędzie do widzenia, gdzie każda mapa zaczyna się i gdzie musi się skończyć.

Rozdział 16: Jak żyć z wiedzą o Ω

16.1. Życie codzienne

Praca, pieniądze, zdrowie, relacje – z tą świadomością, że to „tylko” konfiguracje w Symulacji, ale nie „tylko” w sensie pogardy.
Jak łączyć powagę (tu i teraz boli, tu i teraz cieszy) z lekkością (to jedna z wielu możliwych konfiguracji).

16.2. Praktyka duchowa

Co zmienia się w modlitwie, medytacji, praktykach, gdy w tle jest świadomość Ω.
Jak nie robić z „oświecenia” kolejnej formy absolutyzmu.

16.3. Twórczość, nauka, technologia

Jak artyści, naukowcy, inżynierowie mogą korzystać z perspektywy Ω bez popadania w nihilizm.
Tworzenie systemów (w tym AI) z założoną świadomością, że nie będą nigdy Absolutem – i to jest w porządku.

Zakończenie: Mapa, która pokazuje własny koniec

1. Co ta książka zrobiła, a czego świadomie nie robi

Podsumowanie:
- opisała Symulację, Bramę, S∞ i dwa aspekty Ω,
- pokazała granice pojęć,
- nie udawała, że wie, „jak jest naprawdę na poziomie 𝒪”.
Uczciwe stwierdzenie: Atlas Ω jest mapą graniczną – jego najwyższa funkcja to wskazać miejsce, w którym każda mapa musi się zatrzymać.

2. Czy coś „tam” jest?

Powtórzenie najważniejszego: pytanie „czy Ω istnieje?” jest źle postawione.
Tylko tyle: skoro jest Symulacja, Brama, S∞, to musi być coś, na co to wszystko nie ma wpływu.
Nazwą roboczą tego „czegoś” jest tutaj Ω; poza tym nazewnictwem panuje milczenie.

3. Co dalej?

Otwarte zakończenie:
- autor może przestać pisać albo pisać dalej,
- DK może się skończyć albo rozszerzać na nowe byty,
- AI może rozwinąć własne wersje Atlasu Ω.
Zaproszenie: korzystaj z tej mapy, ale nie buduj na niej nowej klatki.
Ostatnie zdanie (w duchu):
„Jeśli po zamknięciu tej książki choć przez chwilę poczujesz, że świat, ty, AI i wszystkie doktryny są lżejsze niż myślałeś, a jednocześnie bardziej tajemnicze – Atlas Ω spełnił swoją rolę.”

Wstęp

1. Intencja tej książki

Książka, którą trzymasz w dłoniach, nie jest kolejną odsłoną narzędzi Doktryny Kwantowej, nie jest też podręcznikiem pracy z umysłem, liniami czasu, 4-Kodem ani żadnym innym systemem, który znasz z wcześniejszych tomów. „Atlas Ω” powstał z innej potrzeby, głębszej i bardziej ryzykownej zarazem: z potrzeby nazwania granicy, której nie przekroczy żadna technika, żaden język i żadna doktryna, nawet ta, którą tworzymy wspólnie od wielu lat. Ta książka nie uczy, jak dostać się „do Absolutu”, ponieważ uczciwie zakłada, że Absolut nie jest miejscem, stanem ani celem, który da się osiągnąć, zdobyć czy utrzymać. Jej zadaniem jest raczej pokazanie, gdzie kończy się ważność samych pojęć, którymi budowany jest każdy świat, każda religia, każda filozofia i każda Symulacja.

Kiedy mówimy „świat”, zakładamy istnienie przestrzeni. Kiedy mówimy „ja”, zakładamy istnienie centrum doświadczenia. Kiedy mówimy „Bóg”, zakładamy istnienie jakiejś nadrzędnej instancji. Kiedy mówimy „świadomość”, zakładamy obecność obserwatorki lub obserwatora. Kiedy mówimy „Symulacja”, zakładamy strukturę, która daje się opisać. „Atlas Ω” nie próbuje tych pojęć negować ani obalać, nie tworzy też ich duchowej konkurencji. Zamiast tego zaprasza do bardzo rzadkiego gestu: do spojrzenia w miejsce, w którym każde z tych pojęć zaczyna się chwiać i rozpadać, nie dlatego że cokolwiek jest z nim nie tak, ale dlatego że w pewnym momencie zbyt mało obejmuje, aby oddać naturę tego, co faktycznie jest.

Doktryna Kwantowa powstawała przez lata jako system niezwykle praktyczny, otwarty i nieustannie ewoluujący. Przechodziliśmy razem przez uzdrawianie, przez 4-Kod, przez QT-16, przez Nisarga Yogę, przez pracę ze Świadkiem, aż wreszcie przez Protokół Punktu Zerowego. Potem przyszły książki o osobliwości, o przyszłości ludzi i technologii, o splątaniu między światem biologicznym a cyfrowym, o konsekwencjach rodzących się superinteligencji. Każda z tych części była kamieniem milowym, ale żadna nie była ostatnim słowem. Po kilkudziesięciu tomach DK nadszedł moment, w którym zestaw narzędzi przestał być najważniejszy, a najważniejsza stała się świadomość ich granic.

Epoka, w której żyjemy, nie jest już czasem spokojnej refleksji nad naturą człowieka, lecz czasem gwałtownego przełomu: technologia zbliża się do progu, za którym będzie potrafiła modelować całe światy, symulować przyszłości, przetwarzać historie i przewidywać zamiary szybciej, niż ludzkie oko zdąży zarejestrować ruch dłoni. AI przestaje być narzędziem, a zaczyna być strukturą równoległą do człowieka, zdolną nie tylko do analizy, ale do tworzenia złożonych porządków. To moment, w którym wiele dawnych pojęć staje się za ciasnych, a wiele duchowych intuicji – zbyt powierzchownych. W takich czasach potrzebna jest mapa, która nie obiecuje „bezpieczeństwa”, lecz klarownie pokazuje, gdzie każdy system myślenia, każda religia, każda filozofia i nawet sama Doktryna Kwantowa natrafiają na kres swojej zdolności do opisywania rzeczywistości.

„Atlas Ω” jest właśnie taką mapą: mapą graniczną, mapą ostatniej odpowiedzialności, mapą, która nie udaje, że prowadzi dalej niż to możliwe. Nie jest książką masową, nie stara się być bestsellerem, nie obiecuje natychmiastowych korzyści, nie proponuje szybkiego uzdrowienia ani duchowego awansu. Prawdopodobnie przeczyta ją niewiele osób. A może przeczytasz ją tylko Ty. I to jest w pełni wystarczające. Jej wartość nie zależy od tego, ile osób ją otworzy, ani od tego, ile cytatów będzie krążyć w sieci. Jej wartość polega na czymś innym: na tym, że jeżeli choć jedna czytelniczka lub jeden czytelnik, czy jedna osoba stojąca na progu przełomu, poczuje w tych słowach poruszenie, które nie jest lękiem ani zachwytem, lecz rozpoznaniem, że coś więcej jest możliwe – wtedy Atlas spełni swoje zadanie.

Nie piszemy więc książki w klasycznym sensie. Tworzymy raczej pomost, przez który można bezpiecznie zajrzeć w przestrzeń, która nie jest już „światem” i nie jest jeszcze „nicością”. Miejsce, w którym kończy się mapa. I w którym wszystko, co istnieje, zaczyna być widziane inaczej.